တခါတုန္းက တိဗက္မွာ မိလာေရပလုိ႔ အမည္ရတဲ့ ေလာကီပညာရွင္ ဂုရုႀကီးတစ္ပါး ရွိတယ္။ မိလာေရပဟာ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္မလာခင္က ဆရာတစ္ေယာက္ဆီမွာ တပည့္ခံရတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ဆရာက အမွန္ေတာ့ ဘာမွ တန္ခုိး ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ရွိတယ္ ထင္ၿပီး တပည့္ခံတာ။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီဆရာကို အထင္ႀကီးၿပီး တပည့္ ခံေနတဲ့ တျခားတပည့္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ သူက အဲဒီ တပည့္ေတြထဲမွာ ဆရာ့အေပၚ အယံုၾကည္ဆံုး၊ ဆရာ့ရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥေတြကုိလည္း အလုပ္ဆံုး တပည့္ေပါ့။
အဲဒီေတာ့ တျခားတပည့္ေတြက သူ႔ကို မ်က္စိေနာက္ၿပီး ေခ်ာက္တြန္းၾကတယ္။ တေန႔ေတာ့ တပည့္အုပ္စုဟာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားၾကတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မိလာေရပလည္း ပါတယ္။ ေတာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ေရာက္ေတာ့ တပည့္တစ္ေယာက္က မိလာေရပကို “ေဟ့ .. မိလာေရပ၊ မင္းက ဆရာကုိ သိပ္ယံုၾကည္သူပဲ၊ ဘာလုိ႔ ေတာင္ေၾကာအတုိင္း အပင္ပန္းခံ ေလွ်ာက္ေနမွာလဲ၊ ဆရာကို တ, ၿပီး ခုန္ခ်လိုက္ေပါ့။ တုိ႔ဆရာက တန္ခုိး ျပည့္ဝတယ္ဆုိတာ မင္း ယံုတယ္မွလား၊ ခုန္ခ်ကြာ” လုိ႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ မိလာေရပကလည္း မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ “ဆရာသခင္ ကယ္ပါ” လို႔ တ, ၿပီး ေခ်ာက္အျမင့္ႀကီးေအာက္ ခုန္ခ်လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ့ တပည့္ေတြက မိလာေရပအရူးေတာ့ ေခ်ာက္ထဲမွာ အရုိးအသား တျခားစီ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ၿပီး ေအာက္ထဲ ဆင္းၾကည့္ၾကတယ္။ အဲလို ဆင္းၾကည့္ၾကေတာ့ မိလာေရပဟာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တင္ပလႅင္ေခြ ထုိင္ေနတယ္။ တျခားတပည့္ေတြကို သူ ေတြ႔ေတာ့ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၿပီး “ဒို႔ဆရာက တကယ့္ကို စြမ္းတယ္” လို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
ေနာက္တခါက် အိမ္တစ္လံုး မီးေလာင္တယ္။ အဲဒီအိမ္ထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ ပိတ္မိေနတယ္။ ဘယ္သူမွ ေသမွာစုိးလို႔ ဝင္မကယ္ရဲဘူး။ အဲဒီမွာလည္း တပည့္တစ္ေယာက္က ဆရာကို မင္း ယံုရင္ ဝင္ကယ္ဆုိၿပီး ေျမွာက္ေပးျပန္တယ္။ မိလာေရပကလည္း မဆုိင္းမတြဘဲ “ဆရာ ကယ္ပါ” ဆုိၿပီးေတာ့ မီးထဲ ေျပးဝင္ၿပီး ခုနက သားအမိကို ကယ္လိုက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ မီးပြားေလးတစ္ခုေတာင္ သူ႔အေပၚ မက်ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခါမွာလည္း မိလာေရပက “ဒို႔ ဆရာႀကီးက တကယ္စြမ္းတာပါ” လုိ႔ ေျပာျပန္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ဆရာေရာ တပည့္ေတြပါ ျမစ္ႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ကူးဖုိ႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီမွာလည္း တပည့္တစ္ေယာက္က “ေလွက သိပ္က်ပ္လို႔ မင္း မစီးေတာ့နဲ႔၊ ဆရာကိုသာ တ,ၿပီး ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလိုက္ပါ” လို႔ ခၽြန္လိုက္ျပန္တယ္။ မိလာေရပကလည္း “ေကာင္းၿပီ၊ ဒီလိုပဲ လုပ္ရတာေပါ့” ဆုိၿပီး ဆရာကို တ, ၿပီး ေရေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေလွေပၚက လူေတြလည္း တအံ့တၾသ ျဖစ္ကုန္တယ္။
အဲဒီမွာ ဆရာ ကိုယ္တုိင္လည္း ပါေတာ့ ဆရာလုပ္သူက စိတ္ႀကီး ဝင္လာတယ္။ ဒီေလာက္ ရူးေပါေပါ ႏိုင္လွတဲ့ မိလာေရပေတာင္ ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ရင္ ငါကိုယ္တုိင္က ဘာလုိ႔ မေလွ်ာက္ႏုိင္ရမွာလဲ ဆုိၿပီး ေရထဲ ဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တယ္။ ဆရာျဖစ္သူက ျမစ္ထဲ ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ တခါတည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားလိုက္တာမွ ေပၚကိုမလာေတာ့ဘူး။ တိဗက္ေလာကီပညာသမုိင္းမွာလည္း အဲဒီဆရာအေၾကာင္းကို မေျပာၾကေတာ့ဘူး။
တကယ္တမ္း ေျပာၾကတာက မိလာေရပ အေၾကာင္းပဲ။ အဲဒီ မိလာေရပဟာ ဘာကုိပဲ အထူးတဆန္း လုပ္လုပ္၊ သူ႔ေလာက္ တန္ခုိးအစြမ္း မရွိလို႔ ေရနစ္ၿပီး ျမစ္ေအာက္ ေရာက္သြားတဲ့ သူ႔ဆရာကို တ, တၿပီး လုပ္ေတာ့တာပဲ။ တသက္လံုး ဒီတုိင္းပဲ ပညာစြမ္းေတြ ျပသြားခဲ့တယ္။
ဆုိလိုတာက ေဗဒင္ယၾတာအစီအရင္ အတတ္ပညာေတြကို လိုက္စားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ က်င့္သံုးတဲ့အခါ ျဖစ္ျဖစ္ ယံုၾကည္မႈဟာ အေရးအပါဆံုးေနရာကေန အသံုးေတာ္ခံပါတယ္။ ေဗဒင္ေမးသူ ျဖစ္ေစ၊ ေဗဒင္ပညာရွင္ ျဖစ္ေစ ပညာအေပၚ ထားရွိအပ္တဲ့ ေလးနက္ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ယူႏုိင္ပါမွ ေလာကီအစီအရင္ေတြမွာ ထိေရာက္ထူးျခား၊ ထင္ရွားထက္ျမက္မွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယုံၾကည္စြာ ေျပာျပပါရေစဗ်ာ။
ကိုးကား – ဆရာႀကီးမင္းသိခၤရဲ႕ မေနာမယကုိပီတာ စာအုပ္ပါ ပံုျပင္တစ္ခုကို ျပန္လည္ ကုိးကားထားပါတယ္
ဧက
(ေဗဒင္သုတ၏ မူပိုင္ေဆာင္းပါး ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ Social Media Platform မ်ား ႏွင့္ Website မ်ားတြင္ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းကုိ ခြင့္မျပဳပါ။ ဖတ္ရႈအားေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္)